STICKY STORY: EEN ODE AAN HET CAFÉ

Twijfel, twijfel, twijfel… ga ik er hier iets over zeggen. Het is niet van mijn gewoonten om een bezoek aan een café te bespreken. Maar in dit geval kan ik niet anders.

Al enkele maanden zit mijn oudste zoon te broeden op zijn inkomticket voor “Harry Potter in concert” in het Sportpaleis (euh… Lotto Arena). En gisteren was het eindelijk zover.  Hij en een even zenuwachtig vriendinnetje gingen alleen naar dit evenement. Spannend! Niet alleen voor hen, maar ook voor de twee mama’s die hen aan de inkom dropten.

Onze twaalfjarigen gingen alleen binnen en wij hielden ons wel bezig in Antwerpen. Oftewel het vizier stond gericht op de plaatselijke horeca. We verzeilden in de Lange en Korte Lobroekstraat. Horeca genoeg!

Het ene restaurant plakte tegen het andere. Echter van een aperitiefbar/tearoom was er niet echt sprake. En om een restaurant binnen te stappen en enkel een theeke te bestellen, dat durven brave Limburgse madammekes niet. En zeker niet in Antwerpen. 🙂

t poppemieke - café

’t Poppemieke leek ons langs de buitenkant nog het meest op een tearoom.

Niet dus. We kwamen terecht in een echt bruin café met pooltafel, bruin meubilair en de bijhorende tegels. Wij vonden het allebei niet meteen erg dat elke tafel bezet was. We draaiden ons dus al snel om tot … “Ei, héla, pakt onze tafel maar”…  de biljarters hadden ons gespot en boden gelijk hun plaats aan. Pinten werden aan de kant gezwierd, de Gazet bijeen geplooid en klaar!

Ze gingen verder met hun spel en wij werden aan de grootste tafel geplaceerd. Al snel stonden er 2 Aperol glazen voor onze neus (toch een beetje aperitiefbar-feeling) die qua formaat bij onze tafel hoorden. Aan de overkant zaten een viertal dames te kaarten, rechts van ons werd er gespeeld met dobbelstenen. En iedereen die binnenkwam, werd vriendelijk en met luid gelach verwelkomd.

Twee uur hebben wij er rustig gebabbeld.  Gezellig!

Het biljartspel was ten einde en één van de spelers had honger. Zonder schroom nam hij plaats aan onze tafel en wou beginnen aan zijn bord spaghetti. Ik vroeg hem om toch maar iets te zeggen… “En, is het goeie hier.”  De man tegenover mij verklaarde zijn bord tot de lekkerste pasta ooit, nam een grote lepel spaghetti en stak die richting mijn mond…

Het moet me van het hart op deze druilerige zondag dat wij deze bruine café’s waar iedereen welkom is, waar geen bordje met gratis wifi hangt, waar niemand (echt niemand) constant zijn smartphone checkt of een update op instagram plaats, dat we een plek als deze moeten koesteren. Want het zijn dergelijke café’s die uit het straatbeeld verdwijnen. Omdat we het alsmaar nieuwer, strakker en chiquer willen, stappen we minder snel een bruin café binnen. Ik ben de eerste die dit toegeeft. En dat is eigenlijk heel erg jammer.

Dus, pak vandaag uw man, vrouw, vriend(in) bij de col en ga op café. En die gsm, laat die maar thuis.

Heeft u in uw dorp/stad ook een gezellig café, dan mag u hieronder voor één keer eens flink reclame maken!

PS: lees ook mijn andere sticky stories.

5 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.