STICKY STORY: EEN BRIEF AAN DE DIRECTEUR

Beste directeur C. (we gaan het anoniem houden want mijn zoons rapport is nog geen wapenfeit…),

Ik bewonder uw inzet om uw leerlingen meer te doen bewegen. Echt. Ik ben uw trouwste fan als het erop aankomt om tieners te laten sporten.

En wat een strak plan was het om diezelfde leerlingen uit te dagen om deel te nemen aan Dwars door Hasselt. Top, helemaal, top.

Om de kinderen jeugdigen al een voorproefje te geven van wat hen te wachten stond, trok u afgelopen woensdag uw sportschoenen aan. Ook de ouders waren welkom om een eerste keer samen 5 km te lopen.

U stond die dag naast mij terwijl u de meute toesprak. De zin: “We gaan het kalmpjes aan doen” klonk bij mij alvast zeer zoet in de oren.” Want, beste directeur, ik haal nog maar juist die 5 km. Dus het tempo ietsjes lager houden, leek mij best ok.

Vol goede moed startte ik bij de eerste twintig lopers aan dit parcours.

Maar na de eerste kilometer zonk die goede moed als lood in mijn loopschoenen. Wat een tempo… Al snel richtte ik mijn blik tussen de bomen door naar de parking. Zou ik stiekem een bocht nemen en mijn auto opzoeken??? Het feit was wel dat ik nog helemaal van voor liep… en alles wat achter mij liep, zou getuige zijn van mijn geniepig afdruipen.

Bij kilometer twee besefte ik dat het tempo nog steeds niet Madam-proof was én dat ik totaal de weg kwijt was. Dus mijn grote verdwijntruc ging geen haalbare kaart meer zijn. Damn! Ik moest volgen en zag de ene na de andere loper voorbijsteken.

Dat ik constant gepasseerd werd, had ook zijn positieve kant. Ah, ja… want ik zat nog met een ander probleempje. Mijn onderbroek (pas gekocht dit weekend) had ik voor de eerste keer aan. Nu, hoe schoon dat ook stond in de winkel, om mee te lopen haalde dat ding een dikke onvoldoende want het zat de godganse tijd “heerlijk” tussen mijn billen. Oftewel hoe minder lopers achter mij, hoe minder mensen mijn blubbergat zouden aanschouwen.

Op kilometer drie heb ik één van uw leerlingen, L. (ze kan goed sprinten, maar heeft op de lange afstanden duidelijk hetzelfde talent als ik), bij haar col gevat en gevraagd of ze kon beginnen babbelen. En mijn God, als er iets was, wat deze twaalfjarige goed kon, was het tateren. Zo hebben we samen als één van de laatsten de eindmeet gehaald. Hoera!

Ik heb mijn wagen een kus of dertig gegeven en gezworen nooit meer mee te lopen met zo een jonge bende.

Gisteren heb ik trouwens nog mogen nagenieten van dit loopfestijn… Ik geraakte niet uit bed, niet uit de zetel, niet in mijn auto of eruit. Mijn lijf voelde alsof er drie bussen waren overgereden. En zelfs met de staking van vandaag begrijpt u wel wat ik bedoel.

Beste directeur, nogmaals chapeau voor uw inzet en goede voorbeeld. Maar gelieve volgende keer op de uitnodiging een waarschuwingsclausule in te bouwen voor alle overmoedige 40-plussers die uw tempo willen volgen. (En die stiekem denken dat ze nog een dartel veulen zijn… 😉 )

Met vriendelijke groeten,

Madam Confituur

6 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.