STICKY STORY: HOE GERAAKT U AAN EEN LIEF?
Gisteren deed ik de was. Wat een rotzooi stak er weer in de broekzakken van mijn oudste zoon… Lege snoepwikkels, een dopje van een pen en maar liefst 10 papieren zakdoekjes,… Wat een moeder lijden kan! Zeker als zo’n snotvodje in de droogkast belandt. Pfff…
Bij het fouilleren van meneer zijn broek, maakte ik me zorgen. Wie in godsnaam gaat dit klusje ooit in mijn plaats doen. Ok, ik geef toe, het plaatje dat prompt in mijn hoofd opdook was niet meteen modern. Want wie zegt er dat een man witgoed niet van gekleurd kan scheiden? Of een paar vuile sportsokken kan omtoveren tot propere en welriekende exemplaren?
Euh… ik! Ik en mijn kasjmier truitje zijn het er roerend over eens. “No men allowed” in het waskot. De dag dat mijn lievelingstruitje werd gewassen op 60°C door meneer de “weldoener”, voerde ik stante pede de klassieke rollenverdeling terug in. De inhoud van mijn kleerkast is mij nog steeds dankbaar.
Soit, maar ik dwaal af. Ik maakte me dus druk over mijn potentiële schoondochter. Of eerder het gebrek aan eentje. Want hoe gaat dat tegenwoordig? Hoe geraakt ne mens aan een lief?
Online misschien?
Via Tinder? Swipen naar links, swipen naar recht? Of via Facebook? Elkaar heerlijk bestoken met Messengerberichtjes? Of is chatten via Instagram meer van deze tijd?
Heel eerlijk, ik vertrouw dat online gedoe niet. Ik ben net zoals bij “de was doen” blijven steken in de vorige eeuw: met fuiven in rokerige zalen (ge moest dan wel “naar buiten gaan”) of met slowen tot in de late uurtjes, waarbij de ene of andere gast u tegen zijn gilet trok om samen een volledige (!) vierkante centimeter van de dansvloer onveilig te maken.
Dat schuifelen werd trouwens wel eens strategisch onderbroken met “La Bamba”, de kusjesdans… Akkoord, soms had ik iets minder geluk en moest ik op de knie van een zatte nonkel plaatsnemen. Maar alles voor het goede doel, niet?
Kroegentocht?
Ook het café deed het goed op de datingmarkt. En voor wie tijdens al die avondactiviteiten nog geen “touche” had, bestond er één zekerheid in het leven: het kamp van de ziekenkas. The place to be om aan een lief te geraken. Het “tot de dood ons scheidt”- scenario bleef voor de meesten onder ons wel ergens achter in de Zwitserse bergen. Ach ja… Been there, done that…
Hello, kamp van de ziekenkas!
Mijn zoon hangt nu op vrijdag braafjes in de zetel. Met geen stokken krijg ik hem op café, laat staan tot in Zwitserland. Net zoals zijn leeftijdsgenoten trouwens.. En als ik er iets over zeg, rolt hij met zijn ogen. Of zucht hij diep: “MAAA…!” En ik kan dan enkel maar denken, “modern zoals ik ben”, “de jeugd van tegenwoordig…”
5 Reacties
linda neyens
Wat ben je toch geweldig !!!
Madam Confituur
bloos… 🙂
Hilde Geens
Dat is er nu mot op. Zoals ze afzeggen hier.. toch zalig die jeugd herinneringen .
SVL
Wat een leuk stukje dat je geschreven hebt seg! Zo herkenbaar. Ik voelde mij precies weer een tiener toen ik het las….een flashback had ik ja.
Ik ben nu alweer 6 jaar vrijgezel(gescheiden) en ook voor mij is het heel moeilijk om iets nieuws te beginnen of iemand te vinden. Ik ben niet wanhopig op zoek hoor maar alleen is maar alleen hé. Uitgaan is niks meer voor mij want dat is erg veranderd. Tips zijn welkom! 😂😂😂
Bart Smekens
Hahahaha zeer herkenbaar, wij hadden thuis ook zo’n exemplaar rondlopen 😉
Maar geef de hoop nooit op, onze zoon doet ondertussen flink zelf zijn was … voor ons was dat toen een ware openbaring, een 8ste wereldwonder, een voorbode op de apocalyps. Maar nu, nu belt hij dat hij wat later langs komt omdat hij zijn was nog moet ophangen. Wat eens surrealistisch leek, is nu dagelijkse kost.
Wat is dan het grote geheim? Wel, het eerste wat je doet als hij het huis uitgaat … doe net zoals wij en koop hem een wasmachine 😄
Met veel medeleven en een welgemeende groet,
Bart
PS: enkel met die schoondochter wil het nog niet lukken 🙄