STICKY STORY: DE MIDLIFE CRISIS VAN…

Mister Choco is welgeteld één jaartje ouder dan ik.  24 dus… euh 42 (ik kon het maar proberen)…

En rond zijn 38ste verjaardag had hij een keuze.

Hij kon gaan voor de alom gekende aankoop  van “nen motto” of voor een nieuwe vriendin (en liefst dan nog eentje met een pak minder levenswijsheid, minder cellulitis, minder… ach ja, seg!).

Hij besliste echter om een paard in huis te halen. Misschien denkt u nu van: “leuk en gezellig. Ne mens kan daar eens mee gaan wandelen. Een klapke tegen doen. Wel wat jammer van al dat mest, maar hé, dat is precies wat een moestuin nodig heeft. Toch?”

Sorry mannekes, deze midlife crisis hield wel wat meer in.

In zijn jeugd had Mister Choco menig pony “getemd” en ook als jongvolwassenen bleef het zijn passie. Tot hij begon te piepen en te snotteren ’s nachts (ik kan het weten… ik lag er neffens).

Er zat niets anders op dan de ruiterpet (een tok dus) aan de haak te hangen. Schluss! Over and out. Allergie – Mister Choco: 1-0!

18 jaar later liep hij echter iemand tegen het lijf die vertelde over blauwe pillekes… Gezien de titel van dit blogbericht, ga ik nu zeeeeeer uitdrukkelijk vermelden dat het niet om DIE blauwe pillekes gaat waar u wellicht aan denkt… (tsss… wat een vieze gedachten hier). Nee, het waren dus ANDERE pillekes!   Nogmaals: ANDERE pillekes!

Deze allergie-killers deden hun job en al snel volgde het paard-in-de-stal-scenario. Na een stop van 18 jaar…

Dankzij die blauwe pillekes gingen alle remmen los (euh… ik ga misschien toch even de verpakking checken) en werd er getraind. En meer getraind en nog meer… Tot het een dagelijks gegeven werd. Van ’s morgensvroeg (en dan bedoel ik eigenlijk putteke nacht… 5 uur begot) tot ’s avonds laat.

STICKY STORY: DE MIDLIFE CRISIS VAN...

En na vier jaar trainen met een hele hoop lieve mensen om hem heen (applausje voor coach Jef Coenegrachts), mag hij naar het Europees Kampioenschap LRV Eventing in Tongeren eind juli. (U bent welkom om te supporteren 🙂 )

Ik ben er nu wat lacherig over aan het doen. Maar geloof me meneer zijn schema was vaak allesbehalve amusant.

En wat ik hieronder nu ga schrijven… ik weet het… ik ga me het zooooo beklagen achteraf. Ons ma gaat zeggen: “hoe lomp kunt ge zijn…”. Maar…

Toch is het belangrijk om dromen waar te maken. (bon, ik heb het gezegd!) We voelen ons eens de dertig gepasseerd al rap ergens te oud voor.  Akkoord dat er grenzen zijn, maar we gebruiken onze leeftijd toch wel iets te vaak als excuus, nee?

Dus… Ladies en gentlemen (ja, vrouwen hebben ook een midlife crisis), hoog tijd om die droom uit de lade te halen en ermee aan de slag te gaan. Go, go, go! Ik zal alvast supporteren!

10 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.